Kamienny pomnik w Dolinie Ela. W oddali widać pola, na których Dawid zmierzył się z Goliatem. (Po otwarciu całego tekstu kliknij zdjęcie, aby zobaczyć w pełnym formacie)
Choć w zachodnim kręgu kulturowym określenie „mlekiem i miodem płynąca” kojarzy się z żyznymi zielonymi pagórkami i dolinami, które przecinają szemrzące strumyki, ziemia obiecana, do której Bóg wprowadził Izraelitów różni się znacznie od tego wyobrażenia.
Najbardziej powszechnym elementem izraelskiego krajobrazu jest kamień. Poletka na judejskich wzgórzach poprzecinane są kamiennymi murami i zabezpieczone tarasami z wapiennych kamieni zbieranych na polu. Łąki w północnej Galilei, jedno z niewielu miejsc, gdzie możemy zobaczyć pasące się krowy, usiane są czarnymi, bazaltowymi głazami. Kamień był i jest integralną częścią życia mieszkańców Palestyny.
Używany jest od tysiącleci jako podstawowy materiał budowlany. Świątynia, królewskie pałace, twierdze, czy chaty wieśniaków, budowane były i są z kamienia. Wykonywano z niego przedmioty użytkowe, takie jak żarna, czy prasy do wyciskania oleju.
Bydło, trzoda, czy konie, karmione były w kamiennych żłobach. Trzy tysiące lat temu Dawid zabił Goliata kamieniem wyrzuconym z procy. Dzisiaj, w czasie rozruchów, palestyńscy chłopcy obrzucają kamieniami izraelskich żołnierzy (świadkiem takiej właśnie sytuacji byłem w czasie pobytu w Jerozolimie). Jakub użył kamienia zamiast poduszki, a wiele lat później usypany kopiec kamieni był pomnikiem przymierza zawartego między nim a Labanem. Jezus Chrystus otrzymał propozycję zamiany kamieni w chleb.
Oprócz codziennego, użytkowego znaczenia, kamień ma w kulturze biblijnej znaczenie sumboliczne i duchowe. „Kamienne serce”, to symbol zatwardzonego Ducha, do którego nie może się przebić głos Boży. „Kamienie, które wołają” w miejsce tych, którzy zostali do tego pierwotnie powołanie, to ostrzeżenie, że Bóg jest w stanie posłużyć się najmniej spodziewanym narzędziem, jeśli nie spełnimy pokładanego w nas oczekiwania.
Ostrzeżenie o tym, że w jerozolimskiej świątynie „nie pozostanie kamień na kamieniu, który nie zostałby rozwalony” ożywia naszą świadomość kresu Bożej łaski i cierpliwości. Bóg nie pozwoli na wieki naśmiewać się z siebie. Jego łaska, jakkolwiek obfita, ma swój kres. Bóg jest Zbawicielem i Sędzią.
Kamień jest też symbolem małości i niestałości. Piotr, apostoł, który trzykrotnie zaparł się Jezusa Chrystusa, został przyrównany do kamienia. Jego pierwotne imię, Szymon, zostało zmienione na Piotr (gr. Petros). W znaczącej rozmowie odbytej w Cezarei Filipowej Chrystus posłużył się grą dwóch słów, w której przeciwstawił chwiejną naturę ludzką zobrazowaną w Piotrze (gr. Petros, kamień) stałości Boga, jako prawdziwej Opoki (gr. Petra, Skała),która gwarantuje przetrwanie Bożego kościoła aż do końca.
Stąd pytanie jakie Bóg zadał ustami proroka Izajasza: „Czy jest Bóg oprócz mnie?” – oczywista, nasuwająca się na myśl odpowiedź została wyrażona w słowach odzwierciedlających palestyńską kulturę kamienia – „Nie, nie ma innej opoki, nie znam żadnej.” Księga Izajasza 44:8
Pastor Arkadiusz Bojko